آشفتگی شناختی یک وضعیت بحرانی است که می تواند پس از آسیب های ورزشی ظاهر شود و بر توانایی ورزشکار تأثیر بگذارد بنابراین هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی گروهی برآشفتگی شناختی ورزشکاران آسیب دیده بود.جامعه آماری این پژوهش 100 نفر از ورزشکاران آسیب دیده استان خوزستان بودند که نمره های آن ها در آزمون آشفتگی شناختی یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود. از این جامعه 36 نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه تجربی و کنترل گمارده شدند. ابزار مورداستفاده، مقیاس آشفتگی شناختی ماسون (2001) بود. طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود که پس از انتخاب تصادفی، گروه آزمایش یک روز بعد از پیش آزمون مداخله را به مدت 10 جلسه 75 دقیقه ای و یک بار در هفته دریافت کرد. یک روز بعد از مداخله پس آزمون و دو هفته بعد، پیگیری اجرا شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t مستقل استفاده شد. نتایج تفاوت معنی­داری در میانگین نمرات گروه تجربی و کنترل نشان داد و موجب کاهش آشفتگی شناختی گروه آزمایش است و این نتیجه در پیگیری نیز مشاهده شد.بنابراین به نظر می­رسد واقعیت درمانی گروهی روشی مؤثر برای کنترل و بهبود آشفتگی شناختی در ورزشکاران آسیب دیده است و می توان از این روش به عنوان راهی برای کنترل و بهبود آشفتگی شناختی در ورزشکاران استفاده کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

در این پژوهش ویژگیهای شخصیتی نورزگرایی، برون گردی، تجربه پذیری، همسازی، وظیفه شناسی، جامعه گرایی و خود پیروی در ورزشکاران ورزش های فردی و گروهی مقایسه شد. یکصدو سی و چهار ورزشکار داوطلب (92 گروهی، 42 فردی؛ 88 پسر، 46 دختر) از دانشجویان رشته های مختلف ورزشی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران و ورزشکاران باشگاه های ورزشی در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد «مقیاس شخصیتی NEOPI-R» و «مقیاس جامعه گرایی - خود پیروی» را تکمیل کنند. برای تحلیل داده های پژوهش از شاخص ها و روش های آماری شامل میانگین، انحراف معیار، آزمون t و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که نمره ورزشکاران ورزش های فردی در متغیرهای وظیفه شناسی و خود پیروی به صورت معنی دار بیش از نمره ورزشکاران ورزشهای گروهی است و نمره ورزشکاران ورزش های گروهی در متغیرهای همسازی و جامعه گرایی به صورت معنی دار بیش از نمره ورزشکاران ورزش های فردی در این متغیر شخصیتی است. از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که ویژگی های شخصیتی ورزشکاران ورزش های فردی و گروهی متفاوت است.

هدف پژوهش حاضر، طراحی مدل رضایت شغلی ورزشکاران مرد ورزش های گروهی ایران بود. روش پژوهش از نوع توصیفی بود و جامعة آماری آن راورزشکاران مرد لیگ برتری ایران در چهار ورزش گروهی تشکیل دادند (776 نفر) که 360 نفر به پرسش نامة محقق ساخته پاسخ دادند. پس از مرور پیشینه و مصاحبة اکتشافی با 23 ورزشکار در 66 شاخص پنج ارزشی لیکرت تنظیم شد. روایی صوری ابزار با استفاده از نظرهای کارشناسان مدیریت ورزشی و دیگر خبرگان، تأیید شد و پایایی کلی پرسش نامه نیز 98/0 برآورد شد. افزون براین، برای تحلیل داده ها از آزمون فریدمن و معادلات ساختاری آموس22 در سطح 05/0 p≤ استفاده شد. نتایج نشان داد که براساس میانگین رتبه، پیامدهای رضایت شغلی (48/3)، فرایندها (47/3) و پیشایندها (40/3)، به ترتیب بیشترین اولویت را داشتند. ضمنا، تحلیل عاملی تأییدی نشان داد که تمامی گویه ها در سطح 05/0 معنادار بودند و براساس مدل معادلات ساختاری، در عامل فرایندهای رضایت شغلی، ابعاد سازمانی و تیمی به ترتیب با ضرایب تأثیر 89/0 و 87/0 و در عامل پیامدها، ابعاد تیمی و محیطی با ضرایب تأثیر 92/0 و 91/0 اثرگذار بودند. در سطح دوم مدل ساختاری، عامل فرایندی با ضریب تاثیر 55/0، تأثیر بیشتری بر رضایت شغلی ورزشکاران داشت. نتایج اثرات غیرمستقیم مدل نشان داد که عامل پیشایندی با ضریب تأثیر 91/0 بر رضایت شغلی ورزشکاران، پیشایندها با ضریب تأثیر 99/0 بر فرایندها و فرایندها با ضریب تأثیر 93/0 بر پیامدها اثرگذار بودند؛ بنابراین، فرایندهای باشگاهی در تأمین رضایت ورزشکاران بسیار مهم هستند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

پژوهش حاضر به بررسی رابطه خودکارامدی و تحمل ابهام در بین دانشجویان ورزشکار گروهی و انفرادی و دانشجویان غیرورزشکار پرداخته است. به این منظور 116 نفر (62 غیرورزشکار، 34 ورزشکار گروهی و 20 ورزشکار انفرادی) در این پژوهش شرکت کردند. ورزشکاران بیشتر دانشجویانی بودند که برای شرکت در مسابقات انتخاب شده یا شرکت کرده بودند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارامدی (17 سوال) و پرسشنامه تحمل ابهام (22 سوال) بود. تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد که در سه گروه مورد مطالعه بین تحمل ابهام با خودکارامدی همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد اما از نظر میزان خودکارامدی بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت معنی داری وجود نداشت. از نظر میزان تحمل ابهام بین دانشجویان ورزشکار گروهی، انفرادی و غیرورزشکار تفاوت معنی داری مشاهده شد، به این معنی که تحمل ابهام در ورزشکاران گروهی کمتر از ورزشکاران انفرادی است. همچنین در این پژوهش نشان داده شد که میانگین نمره خودکارامدی افراد دارای تحمل ابهام بالا بیشتر از افراد دارای تحمل ابهام پایین است.

مقدمه: نظریه زیستی سیستم های فعال ساز رفتاری گری، یکی ازنظریه های مهم در حیطه تبیین تفاوت های فردی است. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه فعالیت سیستم های مغزی- رفتاری بین ورزش کاران رشته های انفرادی و گروهی بود.روش: طرح پژوهش حاضر به لحاظ نوع طرح، از نوع پژوهش های مقایسه ای و جامعه آماری آن را، ورزش کاران رشته های ورزشی اصفهان و شهرکرد تشکیل می دادند که به طور حرفه ای در سال 1394 در حال فعالیت بودند. نمونه های موردنظر در این پژوهش 120 نفر، شامل چهار گروه سی نفری از ورزشکاران رشته های ورزشی انفرادی (بدن سازی و دوچرخه سواری) و گروهی (ایروبیک و فوتبال) بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه شخصیتی گری- ویلسون بود که توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار «اس پی اس اس» و تحلیل کوواریانس (به دلیل تفاوت معنادار متغیرهای جمعیت شناختی بین دو گروه) تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد از بین شش مولفه پرسشنامه شخصیتی گری- ویلسون، در مولفه روی آوری بین ورزشکاران رشته های انفرادی و گروهی تفاوت معناداری وجود دارد. در مورد سایر متغیرهای پژوهش، تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتایج: از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که مولفه روی آورد سیستم مغزی- رفتاری (که به معنی جستجوی فعالانه تقویت کننده های مثبت است) ممکن است در انتخاب رشته های ورزشی انفرادی و گروهی نقش داشته باشد.

پژوهش حاضر به بررسی رابطه خودپایی و سلامت روانی در بین دانشجویان ورزشکار گروهی و انفرادی و دانشجویان غیر ورزشکار پرداخته است. به این منظور تعداد 116 نفر (62 نفر غیر ورزشکار، 34 نفر ورزشکار گروهی و 20 نفر ورزشکار انفرادی) در این پژوهش شرکت کردند.ورزشکاران بیشتر دانشجویانی بودند که برای شرکت در مسابقات، انتخاب شده یا شرکت کرده بودند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه خودپایی (25 سوال) و پرسشنامه سلامت عمومی (28 سوال) بوده است که دارای 4 زیر مقیاس اضطراب، علایم جسمانی، اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی است.تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهشی نشان داد که از نظر میزان خودپایی بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت معنی دار وجود داشت (0.05>P)، به این معنی که میزان خودپایی در ورزشکاران انفرادی بیشتر از گروهی و در ورزشکاران گروهی بیشتر از غیر ورزشکاران بوده است. از نظر میزان سلامت روانی نیز بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت معنی دار وجود داشت که در زیر مقیاس های اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی چشمگیر تر بود. به این معنی که میزان اختلال در عملکرد در ورزشکاران گروهی و میزان افسردگی در غیر ورزشکاران بیشتر از دو گروه دیگر بوده است (0.05>P).همچنین از نظر میزان افسردگی بین ورزشکاران دختر و پسر تفاوت معنی دار وجود داشت به این معنی که میانگین نمره افسردگی در پسران بیشتر از دختران بوده است (0.05>P).نتایج این مطالعه نشان داد که اختلال کارکرد اجتماعی در بین ورزشکاران تیمی و افسردگی در بین افراد غیر ورزشکار، شیوع بیشتری دارد. 

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.